Μεγάλωσα σε μια γειτονιά στα δυτικά προάστια και ήμουν τυχερή γιατί το πατρικό μου ήταν μπροστά σε πλατεία. Οπότε ποτέ δεν ένιωσα κλεισμένη σαν παιδί. Είχαμε πολύ “χώρο” να τρέξουμε, να κάνουμε ποδήλατο και να παίξουμε στα χώματα.

Τα τελευταία χρόνια μένουμε στα νότια και έχουμε την τύχη να βλέπουμε πολύ ουρανό και κάμποσο πράσινο (δυστυχώς δεν βλέπουμε θάλασα, τη νιώθουμε κοντά όμως).

Η λεμονιά που βλέπω από την κουζίνα μου με κάνει να χαμογελάω κάθε πρωϊ, την ώρα που το νερό πιέζει τους αλεσμένους κόκκους καθώς ετοιμάζω τον καφέ μου.

Δεν αγοράζω πια λεμόνια γιατί μας δίνει απλόχερα όλο το χρόνο. Πριν δύο χρόνια, δίπλα της φύτεψα μια ροδιά, που ακόμα δεν έχει καταφέρει να κρατήσει τους καρπούς της.

“Θέλει το χρόνο της, να γνωριστεί με το χώμα” μου είπε ένας γεωπόνος που ρώτησα.